آفت خودبخود التيام مي يابد و معمولاً نيازي به درمان ندارد. درآفت اگر درماني لازم شود معمولاً علامتي بوده و به دو منظور زير خواهد بود: 1 - كاستن از درد و التهاب و استرس 2 - جلوگيري از اضافه شدن عفونت ثانويه به آن توصيه مي گردد، افرادي كه مرتباً و به تعداد زياد آفت مي زنند و يا آفت آنها بزرگ بوده و التيام در مدتي بسيار طولاني صورت مي پذيرد، جهت شناسايي عامل و بيماريهاي زمينه اي مستعد كننده تحت معاينات و آزمايشات كامل تري قرار گيرند.

اوردنچر (Overdenture) همانطور که از نامش پیداست، نوعی دست دندان است که در دهان بر روی تعدادی پایه قرار می گیرد. این پایه ها می توانند دندانهای بیمار باشند که عصب کشی شده و کوتاه می شوند تا در زیر دست دندان قرار بگیرند

و یا این پایه ها می توانند ایمپلنتهایی باشند که در فک بیمار قرار داده شده اند

قرار داشتن این پایه ها باعث می شود که دست دندان ثبات و کارایی بسیار بهتری پیدا کند. اوردنچر توسط بیمار قابل برداشتن و تمیز کردن می باشد در حالی که پروتزهای ثابت این خصوصیت را ندارند.

   نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که کارایی اوردنچر اگرچه بسیار بهتر از دست دندان

معمولی است، اما در مقایسه با پروتزهای ثابت قدرت کمتری دارد. اما در عوض تعداد ایمپلنتها و در نتیجه هزینه کمتری برای این درمان لازم است.

این پروتز شامل چندین دندان جایگزین متصل به یک پایه پلاستیک به رنگ لثه است که توسط یک اسکلت فلزی بهم متصل شده اند. پروتز پارسیل با گیره‌های فلزی یا وسایلی که به آنها اتصالات دقیق اطلاق می‌شود به دندانهای طبیعی شما متصل می‌شود. این اتصالات دقیق تقریباً دیده نمی‌شوند و معمولاً از گیره‌های فلزی زیباتر هستند. ممکن است برای تطابق بهتر یک پروتز پارسیل با دندانهای طبیعی، لازم باشد که آنها روکش شوند. بویژه وقتی از اتصالات دقیق استفاده می‌شود.

در طول زمان با توجه به سایش طبیعی، پروتز نیاز به ترمیم یا تعویض خواهد داشت که برای این کار دندانپزشک از همین پروتز فعلی استفاده خواهد کرد. وضعیت دهان نیز با افزایش سن بطور طبیعی تغییر می‌کند و باعث لقی پروتز خواهد شد. استخوان و لثه‌ها تحلیل رفته و روابط فکی تغییر خواهد کرد. پروتز لق سبب بروز زخم و عفونت شده، جویدن با آن مشکل است و نمای صورت را تغییر خواهد داد. پس مهم است که به موقع نسبت به تعویض پروتز اقدام شود. ملاقاتهای مرتب با دندانپزشک برای تأمین سلامت دهان و کنترل وضعیت پروتز ضروری است.

شما با سعی در تطابق و یا تعمیر پروتز جداً به پروتز و سلامت خودتان آسیب می‌رسانید. پروتزی که به درستی تطابق نیافته باشد، باعث التهاب و زخم می‌شود. اگر پروتز شکست یا ترک خورد یا یکی از دندانها لق شد، به دندانپزشک خود مراجعه کنید. او اغلب در همان جلسه، تنظیم لازم را انجام خواهد داد. فردی که به درستی آموزش ندیده است، قادر به بازسازی پروتز نیست، آسیب بیشتری به پروتز رسانده و باعث بروز مشکلاتی در دهان می‌شود. چسب‌هایی که در بازار فروخته می‌شوند، مواد شیمیایی مضری دارند که نبایستی روی پروتز مصرف شوند.

پروتزها معمولاً بسیار ظریف هستند و اگر حتی از چند سانتیمتری بیافتند، ممکن است بشکند. بنابراین هنگام تمیز کردن آنها روبروی یک سینک پراز آب بایستید. وقتی از آن استفاده نمی‌کنید، پروتزها را دور از دید و دسترس کودکان نگهداری نمائید.

    مثل دندانهای طبیعی، پروتزها هم باید روزانه مسواک زده شوند تا پروتز تمیز و عاری از مواد غذایی و پلاک و رنگدانه‌ها باقی بماند و دهان نیز سلامت باشد. بهتر است از مسواکهای مخصوص پروتز و یا یک مسواک با موهای نرم استفاده شود. مسواکهای با موهای سخت به پروتز آسیب می‌رساند.

    بعضی افراد از صابون دستشویی یا مایع ظرفشویی ملایم برای تمیز کردن پروتزها استفاده می‌کنند که هر دو مطلوب است ولی از کاربرد سایر پودرهای شوینده با قدرت سایندگی بالا خودداری کنید. از کاربرد مواد سفیدکننده قوی هم پرهیز کنید، زیرا ممکن است نواحی صورتی رنگ پروتز را سفید نماید. ممکن است دندانپزشک شما یک تمیز کننده پروتز را به شما توصیه نماید. هفته‌ای یکبار پروتزها را در محلول یک قاشق چایخوری ماده تمیز کننده مثل وایتکس در یک لیوان آب، 8-6 ساعت قرار داده و سپس با آب سرد بشوئید. وقتی از پروتزها استفاده نمی‌شود باید در آب یا محلول نگهداری ویژه پروتز در یک ظرف دربسته قرار داده شوند، زیرا خشک شدن به شکل آنها آسیب می رساند. هرگز پروتزها را در آب داغ قرار ندهید، زیرا باعث تاب برداشتن پروتز می‌شود. تمیز کننده‌های اولتراسونیک نیز برای مراقبت از پروتز بکار می‌روند، گرچه استفاده از آن، جایگزین مسواک زدن روزانه نمی‌شود، هر روز صبح قبل از قراردادن پروتز، لثه‌ها، زبان و کام را با یک مسواک نرم مسواک بزنید، تا هم تمیز شوند و هم جریان خون در دهان تحریک شود. استفاده از دهانشویه آب و نمک ولرم (یک قاشق چایخوری نمک در یک لیوان آب ولرم) هم بسیار کمک کننده است. استفاده از یک رژیم غذایی معتدل و صحیح برای تأمین سلامتی مهم است.

پروتز جدید برای چند هفته ممکن است ناراحت به نظر آید تا اینکه به آن عادت کنید. حتی قبل از اینکه عضلات گونه و زبان یاد بگیرند تا آن را در جای خود نگهدارند. ممکن است احساس کنید پروتز لق می‌باشد. ممکن است دهان کمی دچار التهاب یا زخم شود و یا بطور موقت کمی افزایش جریان بزاق را حس کنید. بتدریج که دهان به پروتز عادت می‌کند، این مشکلات کاهش می‌یابد. معمولاً بعد از تحویل پروتز یک یا چند جلسه پیگیری لازم است اگر مشکلی بویژه التهاب و زخم ادامه یافت، حتماً با دندانپزشک خود مشورت نمائید.

آنها نوعی دندان جایگزین برای دندانهایی که از بین رفته اند محسوب می شوند . پروتز های جزئی برای مواردی استفاده می شوند که تعداد دندانهای از دست رفته کم باشد و پروتز های کامل در مواردی که کل دندانها از بین رفته باشد مورد استفاده قرار می گیرند . پروتز های کامل از بهترین مواد اکریلیک (پلاستیک) ساخته می شوند و همچنین پروتزهای جزئی نیز می توانند از این نوع مواد ساخته شوند . متناوباً باآنها می توانند شامل نوعی دندانهای اکریلیکی و بر پایه فلزی روشن باشند. این نوع دندانهای مصنوعی از امنیت بیشتری برخوردارند و زیاد بزرگ نیستند اما بسیارگران قیمت هستندپروتز متحرک چیست ؟.

روکش به ترمیم هایی گفته می شود که تمام تاج دندان را می پوشانند

  عموما سفید کردن برای حداقل 90 درصد افراد موفقیت آمیز است، گرچه ممکن است برای همه انتخاب درستی به شمار نیاید. اگر دندان هایتان در اثر کهولت، مصرف چای، قهوه و دخانیات تیره شده اند، سفید کردن انتخاب خوبی است. تیره شدگی دندان با رنگ های زرد، نارنجی و قهوه ای به این روش بهتر پاسخ می دهند. تغییر رنگ های خاکستری ناشی از تتراسایکلین و نیز تغییر رنگ های فلوروزیس گرچه روشن تر می شوند، ولی کاملا از بین نمی روند. بدرنگی دندانها علل مختلفی دارد که بطور خلاصه شامل : 1 ـ بد رنگی ناشی از جرم و پلاک دندان ، رنگهای غذایی ، سیگار 2 ـ بد رنگی ناشی از لبه پرکردگیهای آما لگام و ترکهای دندانی 3 ـ بد رنگی ناشی از داروهای مصرفی نظیر تتراسیکلین 4 ـ بد رنگی ناشی از مصرف بیش از حد فلوراید ( فلوروزیس ) 5 ـ بد رنگی ناشی از ضربه به دندان یا پس از عصب کشی 6 ـ بدرنگی ناشی ازبیماریها و نقایص مینایی موارد بالا می تواند رنگهای زرد ، قرمز ، قهوه ای ، خاکستری ، سیاه و سفید بر روی دندانها ایجاد کند که ظاهری نازیبا ایجاد خواهد کرد . عمل bleaching یا سفید کردن دندان بر روی برخی از این بد رنگیها مؤثر می باشد سایر بد رنگیها توسط اعمالی چون جرم گیری و پالیش کردن دندانها ، ترمیمهای کامپوزیت ، روکشهای چینی و لامینیت درمان پذیر است . روشن شدن دندان ها بسته به عادات شما از قبیل مصرف دخانیات و نوشیدن چای و قهوه، بایستی بین 1 تا 5 سال باقی بماند. در این هنگام شما بایستی برای تجدید درمان مراجعه نمایید. سفید کردن مجدد، معمولا سریع تر از دفعه اول انجام می گردد. پلاک میکروبی یک لایه بیرنگ و چسبنده بوده و از تجمع میکروبهای دهان بر روی زمینه و لایه چسبنده ای از بزاق تشکیل می شود که حاوی مقادیری از خرده های غذایی نیز می باشد. این لایه ، با کشیدن ناخن بر دندان به زیر ناخن جمع شده و به راحتی با مسواک زدن پاک می شود ولی با شستشوی فقط با آب و یا دهانشویه های معمولی پاک نمی گردند. لذا بایستی برای پاک کردن آن از وسایلی چون مسواک و خمیر دندان و نخ دندان استفاده کرد. اگر پلاک میکروبی هر روز و یا در مراحل اولیه از سطح دندان تمیز نشود، املاح موجود در بزاق و مواد غذایی برآن رسوب نموده و منجر به ایجاد جرم دندان که سخت می باشد، میگردد. جرم با مسواک زدن پاک نشده و با عمل جرم گیری توسط دندانپزشک برداشته می شود. با رعایت بهداشت دهان ودندان به کمک وسایلی چون مسواک، خمیر دندان و نخ دندان و برداشتن پلاک میکروبی آماس لثه بوجود نمی آید. در صورتیکه پلاک تبدیل به جرم شده باشد، جرمگیری توسط دندانپزشک توصیه می گردد. جرم دندان علاوه بر اینکه برای لثه و بافتهای نگهدارنده دندان مضر می باشد محلی نیز برای تجمع و تکثیر میکروبهای پوسیدگی زا است. با عمل جرم گیری تعداد این میکروبها دردهان به مراتب کمتر می شود. با برداشته شدن جرم، بیمار ممکن است با زبانش حس کند که دندانش خالی شده است. این احساس همراه با مقداری حساسیت به سرما یا گرما (بعد از جرم گیری) این تصور غلط را تقویت نموده است که شاید دندانهایش در حین جرم گیری تراش خورده باشند، در صورتیکه مکانیزم دستگاه جرم گیری لرزشی بوده و قادر به تراش نمی باشد. جرم با مسواک و خمیر دندان پاک نشده و برای این منظور از دندانپزشکان باید کمک گرفت، ضمناً خمیر دندانهایی که به عنوان ضد جرم معرفی شده اند دارای مقادیر زیادی از مواد ساینده بوده و فقط رنگ و لکه های رسوب نموده بر دندان را که Stain (زنگ) نام دارد، تمیز می کنند و استفاده همیشگی از آنها توصیه نمی گردد.

خیر، اگر جرم با مسواک و خمیر دندان پاک نشد برای پاک کردن آن بایستی از دندانپزشکان کمک گرفت، ضمناً خمیر دندانهایی که به عنوان ضد جرم معرفی شده‌اند دارای مقادیر زیادی از مواد ساینده بوده و فقط رنگ و لکه‌های رسوب نموده بر دندان را که Stain (زنگ) نام دارد، تمیز می‌کنند و استفاده همیشگی از آنها توصیه نمی‌گردد. این خمیر دندانها، به علت دارا بودن مواد ساینده زیاد، ایجاد خراشهای بسیار ظریف بر سطح دندانها نموده و زمینه را برای تجمع و چسبندگی بیشتر پلاک میکروبی فراهم می‌آورند.

بسیاری از اشخاص با یکبار جرم گیری و رعایت همیشگی بهداشت دهان و دندان ممکن است تا مدتها نیازی به جرم گیری مجدد نداشته باشند. بدیهی است که هرگونه کوتاهی در رعایت اصول بهداشت دهان منجر به تجمع دوباره جرم خواهد شد. ضمناً بعضی از بیماران به علت دارا بودن بزاقی با ویژگیهای خاص از نظر میزان ترشح و ترکیب، بسیار مستعد به تشکیل جرم هستند، ضمناً استعداد به بیماریهای لثه در خانواده‌هایی بیشتر می‌باشد. در این گروه از بیماران توصیه می‌گردد جرم گیری در تناوب زمانی کوتاهتری انجام شود.

 خیر، با تجمع تدریجی جرم بر دندان، لثه و به دنبال آن مقداری از استخوان نگهدارنده دندان تحلیل می‌رود. در حقیقت دندان به این دلیل قبلاً لق شده ولی به علت انباشتگی و یکپارچگی جرم و چسبیده شدن دندانها به هم توسط آن، این حالت درک نشده و یا برداشته شدن جرم کشف می‌گردد و بیمار آن را منتسب به عمل جرم گیری می‌داند. یک ضرب المثل می‌گوید « جلوی ضرر را از هرکجا بگیری، منفعت است». لق شدن دندان منوط به تحلیل استخوان و انساج نگهدارنده دندان در اثر جرم و پلاک میکروبی است و در همه موارد بخصوص در مراحل اولیه بیماریهای لثه و بافتهای اطراف دندان دیده نمی‌شود.

دندان دارای حس بوده و در ناحیه طوق بسیار حساستر می‌باشد. وجود جرم بر طوق دندان به علت ضخامتی که دارد به عنوان یک عایق حرارتی عمل می‌کند و یا به عبارت دیگر جلوی حس دندان را می‌گیرد. با برداشته شدن آن بدیهی است که دندان بهتر متوجه تغییرات حرارتی می‌گردد، ضمناً بر اثر وجود جرم لثه پرخون و متورم شده و با عمل جرم گیری التهاب آن فروکش می‌کند لذا مقدار بیشتری از دندان نسبت به حالتی که قبلاً آماس لثه وجود داشته در دهان دیده می‌شود و این خود باعث احساس بیشتر تغییرات حرارتی می‌گردد. حساس شدن به سرما را می‌توان به احساسی که بدن انسان بعد از استحمام دارد، تشبیه نمود. حساسیت به سرما همیشه و غالباً بوجود نیامده و در صورت ایجاد، گذرا و موقتی بوده و جای هیچگونه نگرانی ندارد.

 خیر، جرم دندان علاوه بر اینکه برای لثه و بافتهای نگهدارنده دندان مضر می‌باشد محلی نیز برای تجمع و تکثیر میکروبهای پوسیدگی‌زا است. با عمل جرم گیری تعداد این میکروبها در دهان به مراتب کمتر می‌شود. با برداشته شدن جرم، بیمار ممکن است با زبانش حس کند که دندانش خالی شده است. این احساس همراه با مقداری حساسیت به سرما یا گرما (بعد از جرم گیری) این تصور غلط را تقویت نموده است که شاید دندانهایش در حین جرم گیری تراش خورده باشند، در صورتی که مکانیزم دستگاه جرم گیری لرزشی بوده و قادر به تراش نمی‌باشد.

معمولاً به دنبال معالجه ریشه دندان، از چند ساعت تا چند روز به درجاتی ممکن است دندان، درد داشته باشد که با تجویز داروهای مسکن برطرف می‌گردد و جای نگرانی ندارد و دندانی که معالجه ریشه دندان شده و هنوز درد دارد را نباید کشید. در این موارد بهتر است که از دهان شویه گرم استفاده نموده واز فشار آوردن بر روی دندان مزبور برای مدتی خودداری نمود.

عصب‌کِشی (به انگلیسی: Endodontic therapy) یا درمان ریشه (به انگلیسی: root canal therapy،  در فارسی گاه به آن «روت کانال» گفته می‌شود) یک سری اعمالی است که در طی آن مواد عفونی موجود در مغز دندان برداشته می‌شود تا دندان از آسیب میکرب‌های آینده در امان باشد.

اگرچه گاهی به این عمل روت کانال (به معنی کانال ریشه) گفته می‌شود ولی این اصطلاح دقیق نیست. کانال ریشه و حفره مغز دندان که به آن مربوط است حفره‌های آناتومیکی در دندان هستند که به طور طبیعی بافت‌های عصبی و رگ‌های خونی و بافت‌های سلولی دیگری را در خود جای می‌دهند. در عصب‌کشی این مواد به طور کامل برداشته و تخلیه می‌شوند و سپس تمیز می‌شوند و آنگاه به وسیله یک سوهان کوچک، شکل‌دهی و با محلول شست‌وشو، عفونت‌زدایی می‌شوند و سپس آن را با ماده‌ای (مثل آمالگام) که با مواد دیگر (مثل غذاها) واکنش نمی‌دهد پر می‌کنند. بعد از این عمل، دندان می‌میرد و اگر بعد از این، دندان عفونی شود باید تحت عمل جراحی انتهای ریشه قرار گیرد.

اگر چه گاهی اعمال مذکور در بیش از یک جلسه درمانی انجام می‌شود، اما زیاد بودن فاصلهٔ زمانی بین تخلیه مواد عفونی و پر کردن دندان شانس عفونت‌های بعدی را بالا می‌برد.

 دندان‌ها به مرور زمان وبا گذشت سن دچار تغییر رنگ می‌شوند.این تغییر رنگ در اثر تغییر مواد معدنی مینا وعاج صورت می‌گیرد به این معنی که تخلخل مینا به مرور کم می‌شود وشفافیت خود را از دست می‌دهد.دندان‌ها هم چنین ممکن است به علت مواد رنگی غذاها باکتری‌ها وتنباکو دچار تغییر رنگ شوند.از آن جائی که سفیدی دندان‌ها به سور ناخود آگاه نشانه‌ای از جوانی بر شمرده می‌شودهمواره سفید کردن دندانها مورد درخواست مردم بوده است.

در عمل سفید کردن دندانها از مواد اکسید کننده مثل پر اکسید هیدوژن برای روشن تر کردن دندان استفاده می‌شود.مواد اکسید کننده به داخل ساختار کریستالی میله مانند مینا نفوذ کرده و رنگیزه‌های رسوب کرده در بین هرم‌های مینائی را اکسید می‌کنند.با گذشت زمان نفوذ مواد اکسید کننده به داخل عاج دندان که در لایه زیرین مینا قرار داردنیز صورت گرفته و رنگ آن نیز روشن تر می‌شود.

دو روش اصلی برای سفید کردن دندانها وجود دارد در روش اول که سفید کردن در مطب نامیده می‌شود مواد بلیچینگ با غلظت بالا به مدت کوتاهی بر روی دندان قرار می‌گیرد.در این روش سفیدی دندان به سرعت پدیدار می‌شود ولی در صورتی که به درستی استفاه نشود ممکن است باعث آسیب به لثه ومخاط دهان شود.در این روش برای جلوگیری از تماس مواد اکسیدکننده با لثه‌ها از لایه محافظ مخصوصی استفاده می‌شود که با مهارت بر روی لثه قرار می‌گیرد وبا نور مخصوص محکم می‌گردد.ماده مورد استفاده در بلیچینگ مطب یا پراکسید هیدروژن ویا کاربامید پراکسید است.ماده دوم نیز در دهان پراکسید هیدروژن ایجاد می نماید.ژل بلیچینگ در این موارد معمولاً حداکثر معادل 35% پر اکسید هیدروژن غلظت دارد.

از روش‌های دیگر بلیچینگ سفید کردن در منزل می‌باشد که در این روش دندان پزشک یک تری مخصوص پلاستیکی بر روی مدل دندانهای شخص ساخته وژل‌های بلیچینگ را در اختیار بیمار قرار می‌دهد.بیمار هر روز چند ساعت ژل‌ها را بر روی تری قرار داده و آن را در دهان بر روی دندان‌ها می گذارد.پس از گذشت چند هفته دندانها به سفیدی مورد نظر می‌رسند.ژل مورد استفاد ه در این روش بین ده تا شانزده درصد غلظت دارد.

در سال‌های اخیر محصولات زیادی نیز برای سفیدکردن در داروخانه‌ها وسوپرمارکت‌ها ارائه می‌شوند که غلظتی کمتر از ده درصد دارند وبه علت نظارت نداشتن دندانپزشک بر مراحل درمان استفاده از آن‌ها توصیه نمی‌گردد.

به طور معمول پس از بلیچینگ بهبود مناسبی در زیبائی دندانها در اثر سفید شدن آن‌ها مشاهده می‌شود.ولی باید دانست این روش بر تمامی رنگیزه‌های دندانی موثر نیست ودر برخی موارد بدرنگی شدید دندان‌ها نیاز به درمان‌های طولانی مدت بلیچینگ ویا استفاده از درمان ونیر لامینیت می‌باشد.

از عوارض درمان بلیچینگ می‌توان به حساس شدن دندانها سوختگی لثه ها(در موارد استفاده نادرست ویا سفیدشدن بیش از حد دندانها ) اشاره کرد.این عوارض در تعداد کمی از مراجعین ممکن است به وجودآید و پس از چند روز بهبود می‌یابد.مدتی پس از سفیدکردن ممکن است تا حدودی از سفیدی دندان کاسته گردد.

 این جراحی به منظور فراهم آوردن حجم کافی از استخوان در مناطق خلفی فک بالا (محل دندانهای آسیای کوچک و بزرگ بالا) برای قرار دادن ایمپلنت استفاده می شود. با از دست رفتن دندانهای طبیعی در این ناحیه، کف سینوس به تدریج به طرف سقف دهان گسترده شده و به آن نزدیک می شود، بطوری که پس از مرور زمان، تنها یک لایه استخوانی نازک، دهان را از سینوس جدا می کند

این بستر ضعیف، ضخامت و استحکام کافی برای قرارگیری ایمپلنت را ندارد. بنابراین با انجام جراحی سینوس لیفت که به معنای بالا بردن سینوس می باشد، مقداری از مواد پیوند استخوان در سینوس قرار گرفته و کف سینوس بین 2 تا 20 میلی متر بالا برده می شود.

مواد مورد استفاده به عنوان پیوند بسته به حجم مورد نیاز می تواند مواد مصنوعی مثل پودر استخوان، خرده های استخوان ناشی از دریل کردن محل برای ایمپلنت، و یا تکه های بزرگتر استخوان می باشد. معمولا پیش از انجام سینوس لیفت ارزیابی دقیق محل توسط CT Scan برای مشخص شدن محل وگستردگی جراحی، میزان مواد پیوندی مورد نیاز، طرح درمان و...انجام می شود

با پیشرفت هایی که دندانپزشکی نوین داشته انتظار می رود بیشتر ایمپلنت ها عمر نا محدودی داشته باشند البته طول عمر یک درمان ایمپلنت بستگی به عوامل متعددی دارد که بهداشت ونحوه نگهداری توسط بیمار ، قطر و طول ایمپلنت ، توزیع صحیح نیروها روی ایمپلنت موثرند.

از هر زاویه ای که شما به این موضوع بنگرید، ایمپلنت بهترین انتخاب برای جایگزینی دندانهای از دست رفته شما است.

• زیبایی : ایمپلنت کاملا شبیه دندان خودتان خواهد بود و از آنجائیکه با استخوان فک درگیر می شود، مانع از تحلیل استخوان و لثه می شود که در سایه روشهای قبلی ( دست دندان و یا بریج) از عوارض این درمانها می باشد. به هر حال کسی متوجه نخواهد شد که شما یک دندان جایگزین دارید.

• حفظ ساختمان دندانهای مجاور : در این روش دندانهای مجاور تراشیده نمی شوند و دچار پوسیدگی های بعدی نخواهند شد.

• اعتماد به نفس : به طور یقین با استفاده از ایمپلنت احساس بهتری نسبت به خود، خنده و صحبت کردنتان دارید.

• قابل اعتماد : درصد موفقیت ایمپلنت های دندانی بسیار بالا است ، و بهترین انتخاب برای جایگزینی دندان از دست رفته شما است. و بر خلاف ادعاهای خلاف واقع گذشته در این رابطه، درصد موفقیت ایمپلنت نسبت به سایر روشهای جایگزینی دندان، بسیار بالاتر است و از آنجا که بدنه ایمپلنت از تایتانیوم خالص ساخته می شود، واکنشی بصورت رد پیوند وجود نخواهد داشت.

هزينه انجام ايمپلنت در بسياري موارد با انجام درمانهاي سنتي تفاوت چنداني ندارد. فاکتورهاي تعيين کننده هزينه خود ايمپلنت، دستمزد جراح دندانپزشک، هزينه مواد مصرفي اضافي در صورت لزوم (پودرپيوند استخوان) و هزينه لابراتواري مي باشد، که البته بهتر است قبل از انجام عمل ايمپلنت بطور شفاف هزينه مربوط به ايمپلنت مورد توافق قرار گيرد.

حجم استخوان فک علاوه بر کارآيي آن بعنوان محافظ ريشه دندان در ظاهر افراد هم تاثير به سزائي دارد. ايمپلنت هاي دنداني در نقاطي که دندان از دست رفته است مي توانند حجم استخوان فرد را حفظ کنند و با بهبود ظاهر صورت در بهبود کيفيت زندگي افراد تاثير به سزائي بگذارند.

 طول مدت جراحي معمولا از نيم ساعت تا دو ساعت مي باشد و بسته به تعداد ايمپلنتها و شرايط فکي بيمار تغيير مي کند. در مواردي که علاوه بر کاشت ايمپلنت نياز به پيوند استخوان و يا تغيير شرايط کف حفره سينوس در فک بالا نياز باشد، زمان کاشت ايمپلنت بيشتر خواهد بود.

پس از کاشت ايمپلنت تا قرار دادن پروتز روي آن زماني حدود 6 هفته تا 3ماه موردنياز است، تا کاملا ايمپلنت ها در شرايط بدور از تکان و لرزش به آرامي به استخوان فک بيمار جوش بخورد و ايمپلنت در جاي خود کاملا محکم شود سپس دندانپزشک مبادرت به قرار دادن پروتز روي ايمپلنت مي کند. البته در مواردي باتوجه به کميت استخواني فک بيمار و نوع ايمپلنت خاصي که طراحي شده است، بار گذاري فوري روي آن مي تواند صورت گيرد، بنا به تشخيص جراح دندانپزشک مي توان بلافاصله پس از جراحي کاشت ايمپلنت، پروتز را روي ايمپلنت قرار داد.

  امروزه بطور متوسط موفقيت در کاشت ايمپلنت هاي دنداني بيش از 95 درصد است ولي درصد ميزان موفقيت در ايمپلنت هاي دنداني به موارد زير بستگي دارد:

الف) بيمار: بيمار بايد از سلامت برخوردار باشد و به بيماري مزمن ضعيف کننده سيستم ايمني بدن مبتلا نباشد. اخيرا دچار مشکل شديد قلبي (جراحي قلب يا انفارکتوس) نشده باشد. ديابت کنترل نشده وراديوتراپي و بيماري لثه و دهان نداشته باشد. همچنين استعمال سيگار و مشروبات الکلي از عوامل محدود کننده عمل ايمپلنت هستند.

ب) دندانپزشک: دندانپزشکي که ايمپلنت را انجام مي دهد بايد دوره هاي لازم ايمپلنت را ديده باشد و مهارت و تجربه کافي در انجام ايمپلنت داشته باشد، همچنين تمام شرايط بيمار از نظر سلامت بدن و فاکتوهاي مهم داخل دهاني را ارزيابي کند و با رعايت اصول کنترل عفونت مبادرت به انجام جراحي ايمپلنت نمايد.

ج) ايمپلنت: فاکتور مهم ديگر در مورد ميزان موفقيت ايمپلنت مخصوصا در دراز مدت خود ايمپلنت است. امروزه شرکت هاي سازنده ايمپلنت بسيار زياد و متنوعند. قيمت هاي ايمپلنت بسيار متنوع است و هر کدام از کمپاني هاي سازنده روي نکاتي تاکيد دارند که در ساخت ايمپلنت از آن بهره جسته اند. دندانپزشک با توجه به بودجه بيمار و مسائل تکنيکي و مزيت هاي ايمپلنت در محدوده قيمت مورد نظر، مبادرت به انتخاب يک سيستم مي کند . در کل ايمپلنتي مناسب است که ميزان جوش خوردن آن به فک، بالا باشد (osseointegration) و ميزان تحليل استخوان اطراف آن در طول زمان کمتر باشد.

د) مراقبتهاي بعدي: بيمار نقش بسيار مهمي در طول عمر ايمپلنت و موفقيت دراز مدت آن دارد. عدم استعمال دخانيات و مشروبات الکلي و رعايت بهداشت دهان و دندانها و لثه، مراجعات منظم به دندانپزشک و اطمينان از سلامت لثه و عدم وجود جرم دنداني و پوسيدگي در دندانهاي ديگر همه و همه موفقيت دراز مدت ايمپلنت را افزايش مي دهد. 

افرادي که به هر علتي دندان ازدست داده باشند کانديد ايمپلنت هستند. ايمپلنت جهت جايگزيني دندان تا بازسازي همه دندانها را در بر مي گيرد. در مورد از دست دادن يک يا چند دندان ديگر نيازي به تراش دندانهاي مجاور بعنوان پايه پروتز نيست. ايمپلنت داخل استخوان قرار مي گيرد و روکش روي همان ايمپلنت بدون اتکاء به دندانهاي مجاور قرار داده مي شود.

در مورد بيماراني که دندانهاي زياد يا همه دندانها را از دست داده باشند با قرار دادن چند ايمپلنت در فک آنها و استفاده از آنها بعنوان پايه مي توان پروتز متکي بر ايمپلنت جهت جايگزيني دندانهاي از دست رفته قرار داد. در مورد بيماران کاملأ بي دندان مي توان با قرار دادن حداقل دو ايمپلنت در هر فک پروتزي متحرک ولي محکم و بدون لغزش و لقي در اختيار بيمار قرار داد.

حتي در مورد بيماران بي دندان که در حال استفاده از پروتز متحرک هستند مي توان با قرار دادن دو پايه ايمپلنت در فک آنها همان پروتز را با کمترين هزينه کاملأ محکم و باثبات کرد.

ايمپلنت دنداني قطعه اي از فلز تيتانيوم است که اغلب به شکل ريشه دندان مي باشد و داخل استخوان فک قرار داده ميشود.ايمپلنت دنداني بعنوان پايه اي جهت قرار دادن پروتز روي آن استفاده مي شود و باز سازي تاج دندانهاي از دست رفته با استفاده از اين پايه ايمپلنت مقدور مي گردد.

 در صورتی که این فاصله به تازگی در بین دندان‌ها ایجاد شده، ممکن است به علت بیماری لثه یا عادات دهانی مانند فشار دادن زبان بین دندان‌ها باشد. در این صورت بهتر است به فکر درمان آن باشد.

چنانچه هیچ مشکلی وجود ندارد و از ظاهر دندان‌های خود راضی هستید، به آنها دست نزنید. ولی در صورت تمایل، برای بستن این فاصله می‌توانید یکی از سه روش درمانی کامپازیت یا لامینیت چینی (Porcelain Laminate Veneer) یا ارتودنسی را انتخاب کنید.

در حالت طبیعی، دو دندان پیشین مرکزی بالا باید کمی ‌بلندتر از دندان‌های پیشین کناری باشند تا به صاحب آن، ظاهری جوان ببخشند. این دندان‌ها هم‌ارتفاع دندان‌های نیش هستند.

«خط لبخند» یک خط فرضی است که از لبه دندان‌های جلوی فک بالا می‌گذرد و با لبه فوقانی لب پایین موازی است (تصویر پایین). اگر این خط به سمت پایین انحنا داشته باشد، لبخند فرد حالت جوان پیدا می‌کند، ولی اگر صاف باشد، نشان‌دهنده سایش دندان‌ها و بالا رفتن سن است.

 آمالگام یا کامپوزیت!! کدام بهتر است؟

بالاخره کدام ماده جهت پر کردن دندانها مناسبتر است، مواد سیاه (آمالگام) یا سفید ( کامپوزیت)؟شاید این سوال خیلی از افراد باشد که هنوز جواب مشخصی برای آن نیافته اند. آملگام ها (موادنقره ای یا سیاه رنگ) سالهاست که در دندانپزشکی کاربرد دارند و هنوز هم محبوب هستند. استحکام فشاری مطلوبی داند و کار کردن با آنها آسان است. تحقیقات زیادی انجام شده تا مشخص شود آیا جیوه موجود در آمالگام برای بدن ضرر دارد؟

تا به امروز در هیچ تحقیقی ثابت نشده است که آمالگام برای بدن خطرناک است ، پس می توانیم آمالگام را با خیال راحت استفاده کنیم.اما آمالگام معایبی هم دارد. رنگ آن تیره است و به مرور تیره تر هم می شود که این یعنی باید با زیبایی خداحافظی کنیم.

آمالگام بصورت مکانیکی در داخل دندان قرار می گیرد و این خاصیت ما را مجبور می کند در بعضی مواقع قسمتهای سالم دندان را نیز از دست بدهیم تا ترمیم مستحکمی ایجاد شود.

آمالگام هیچ تاثیری در استحکام بخشیدن به دندان ندارد و فقط خودش محکم و قابل اعتماد است.

اما کامپوزیت ها (موادی سفید یا هم رنگ دندان)خیلی زود وارد عرصه ی پزشکی شدند، با رنگهای متنوع و کاملا شبیه دندان. در ابتدا فقط بدرد دندانهای جلو می خوردند زیرا استحکام کافی را نداشتند. ولی امروزه کامپوزیت هایی داریم که مخصوص دندانهای عقبی هستند و استحکام آنها چیزی از آمالگام کم ندارد. و در عوض یک دنیا حسن دارند:

کامپوزیت ها هم رنگ با دندان هستند و زیبایی را که می خواهیم به ما هدیه می دهند.

کامپوزیت ها بصورت شیمیایی با دندان باند می شوند. این مطلب یعنی اینکه در دندان های پوسیده فقط پوسیدگی برداشته می شود و هیچگام مانند آمالگام مجبور نیستیم قسمتهای سالم دندان را نیز بتراشیم. پس در کامپوزیت ها حداقل تراشیدن دندان انجام می شود.کامپوزیت چون با ساختمان دندان پیوند می یابد باعث افزایش استحکام دیواره های نازک دندان می شوند. این مسئله در دندان هایی که دمان ریشه شده اندیسیار کاربرد دارد و حتی در برخی موارد جایگزینی برای روکش های دندان می شود.

تا اینجا فقط حسن کامپوزیت ها را گفتیم ولی دارای معایبی نیز هستند:

مهترین عیب آنها گران بودنشان است.

تکنیک استفاده از کامپوزیت ، وقت بیشتری را می طلبد و همچنین ابزار و وسایل اضافی را لازم دارد.از طرفی باید مهارت کافی نیز در کار کردن با کامپوزیت ها وجود داشته باشد.

اگر کامپوزیت ها به درستی و از نوع مرغوب استفاده نشوند هیچ  مزیتی  نسبت به آمالگام ندارند و حتی در زمانی کوتاه می شکنند و یا دچار پوسیدگی مجدد می شوند.